Ертеде түлкі мен өмір сүріпті. Олар күнде балық аулапты.  

Бір күні оларға бір қыз келді.  

 – Сәлеметсізбе! Cіздер не істеп жатырсыздар?  

– Кет, қыз, сенің шашың ода-дода, балықты қорқытасың, – деді түлкі.  

– Жоқ, бұл қыз ода-дода емес, ол бұйра, – деді аю.  

Бір уақытта жел тұрды, қар жауды. Қыз жаурады. Аю өз тонын қызға берді.  

Қыз үйіне қайтып келді.  

 – Сен тонды қайдан алдың? – деді анасы.  

– Аю маған берді.  

– Аю жақсы екен, оны қонаққа шақыр, – деді анасы.  

Аю қызға қонаққа барады. Аю және қыз шай iшті, балық жеді.  

Сосын қыз аюға үлкен балықтарды берді.  

 – Балықтарды балаларыңызға апарыңыз, – деді қыз.  

– Рахмет! – дедi аю.  

Жолда аюдың алдынан түлкі шықты.  

– Аю, сен балықтарды қайдан алдың?  

– Бұйра қыз берді, – деді аю.  

 Түлкі қызға келді.  

 – Бұйра қыз, маған балық берші. Менің де балық жегім келеді, – деді түлкі.  

 Қыз ешнәрсе айтпады, есікті ашпады.  

 -«Аю өте қу. Бұйра қызды мақтап, балық алды», – деп ойлады түлкі.  

 Ал аю қу емес, ол мейірімді болған екен.