Қонақжай ауылдың хикаясы Fairy Tale

Ерте-ерте, ертеде, Алатаудың етегінде, «Қонақжай» атты кішкентай, бірақ өте мейірімді ауыл болды. Бұл ауылда адамдар бір-бірімен тату-тәтті өмір сүріп, әрқашан қонақтарды жылы қарсы алатын. Ауылдың тұрғындары қонақжайлықты ерекше қадірлейтін. Келген қонақты Құдайындай қарсы алу — олардың басты принципі еді.

Ауылдың ортасында үлкен, әдемі үй болатын. Онда ауылдың ең ақылды және мейірімді қариясы — атасы Сейіт тұрды. Сейіт атаның үйі әрқашан қонақтарға толы еді. Кімде-кім қиыншылыққа тап болса, атаның үйінде бас сауғалайтын. Ол өз қонақтарына дәмді ас әзірлеп, жылы сөздермен қарсы алатын.

Бір күні ауылға алыстан бір саяхатшы келді. Ол ұзақ жолдан шаршап, жаяу келе жатқан еді. Саяхатшының аты Бекзат болатын. Ол ауылдың шетіне келгенде, алдынан Сейіт ата шығып, оны жылы шыраймен қарсы алды.

— Қош келдің, қонағым! Тасыған шаршауыңды алысқа тасташы, — деді Сейіт ата. — Менің үйіме кел, асымды іш, тынығып ал.

Бекзат атаның мейірімділігіне таң қалып, оған бас изеді. Ол атаның үйіне кіргенде, үйдің ішіндегінің бәрі әдемі, таза және жайлы екенін көрді. Сейіт ата ас үйге кіріп, Бекзатқа дәмді бауырсақ пен сүт ұсынды.

— Тамағыңнан дәм татып, күш-қуат ал! — деді Сейіт ата. Бекзат ас ішіп, атаның мейірімділігінен риза болды. Ол өзінің саяхаты жайлы айтып, ауылдың тұрғындарына қызықты хикаялармен бөлісті.

Кешкісін, ауылдың тұрғындары Бекзаттың әңгімелерін тыңдап, қызығып отырды. Олар Бекзатқа тағы да сұрақтар қойып, оның саяхатының қызықтарын білгісі келді. Бекзат ауылдың адамдарымен бір кеште танысып, олардың мейірімділігі мен қонақжайлығына таң қалды.

Келесі күні Сейіт ата Бекзатты ауылдың шетіне дейін шығарып салды. Ол саяхатшыға мейірімді тілектерін айтып, оған жолын ашық болуын тіледі.

— Рахмет, Сейіт ата! — деді Бекзат. — Сіздің мейірімділігіңіз мені қатты қуантты. Мен бұл ауылды ешқашан ұмытпаймын.

Бекзат жолға шыққаннан кейін, ол ауылдың қонақжайлығын, мейірімділігін және адамдардың бір-біріне көмектесуін әңгімелеп, басқа ауылдарға да айтып жүрді. Ол өзімен бірге ауылдың қонақжайлығының символын алып кетті.

Солайша, Бекзат ауылға барып, әрқашан қонақтарға есіктерін ашып отырған ауылды «Қонақжай» деп атады. Ауылдың абыройы бастан асып, алыс-жақын елдерден саяхатшылар көптеп келе бастады.

Бекзаттың хикаялары арқылы ауылдың қонақжайлығы бүкіл өлкеге тарады. Ауыл тұрғындары әрқашан қонақтарды қуана қарсы алып, оларға қамқорлық жасап, достық қарым-қатынастарын нығайта берді.

Сейіт ата мен ауыл тұрғындары қонақжайлықтың қадірін біле отырып, әрбір келген адамға жақсы қарым-қатынас жасап, олардың жүрегінде мейірімділік пен қуаныш орнатты.

Осылайша, «Қонақжай» ауылында мейірімділік, достық және қонақжайлық ешқашан сөнбейтін шырақ болып қалды. Ауылдың тұрғындары әрқашан: «Келген қонақты Құдайыңдай қарсы ал!» деген қағиданы ұмытпай, өмірлерін осылайша жалғастырды.

Ертегінің соңында, балалар, біз де қонақжай болуды үйренейік. Келген қонақтарды жылы қарсы алып, оларға көмектесуді ұмытпайық! Өйткені қонақжайлық — біздің ұлттық құндылығымыз!