Бір адам өмірінде ешкімнен өтірік айтудан қалыспаған суайт болыпты. Ол өзінің баласын да солай тәрбиелеп, одан да асқан өтірікші қылып өсіріпті. Бір күні әкесі баласының өтірік айтуда өзінен асқандығын сынамақ болып, дөңге тұрғызып:
— Балам, анау алыстағы бұлдыраған киік пе, не ол? – деп сұрапты. Сонда баласы:
— О, әке, ол арқар ғой, оның астында егіз қозылары еміп тұр, – деп жауап беріпті. Әкесі тағы сұрапты:
— Шырағым, сол арқарға қай жағынан барсақ, жақыннан көре аламыз? Сонда баласы:
— Ой, әке, көзіңіз мүлде көрмейтін болыпты. Ана тұрған арыстандай арқарды көрмедіңіз бе? Арғы қырқаның бергі жағынан, бергі қырқаның арғы жағынан барып қарасақ, қақ желкесінен сығалаймыз, – депті де, әкесін жіберіпті. Әкесі солай барып қараса, арқар түгіл түк те жоқ екен. Баласы келген соң әкесі:
— Қане, балам, арқарың? – деп сұраса, баласы:
— Арқар қашып кеткенін де көрмей қалған екенсіз, көзіңіз мүлде бұлдыраған екен, – депті. Сонда әкесі:
— Балам, өтірікке баулым мүлде жеткен екен, сен мені де асқан екенсің, – деп батасын беріпті.
өте қызық!