Аққала мен Көктемнің келуі Fairy Tale

Бір ауылдың ортасындағы кең алаңда қыстың алғашқы күндерінде балалар аққала жасапты. Аққаланы биік етіп, әдемі безендіріпті. Оның басына ескі шелекті қалпақ қылып кигізіп, мұрнын сәбізден, көздерін көмірден жасапты. Балалар оған "Аққала" деп ат қойып, күн сайын жанына жиналып ойнап, әңгімелер айтыпты.

Аққала өте бақытты еді. Ол балалардың күліп ойнағанын көріп, өзі де олардың қуанышына серік болды. Қыстың салқынында ол міз бақпайтын, өзін мықты сезінетін. Бірақ уақыт өте күн жылып, көктем келе бастады.

Көктем желі жылы леппен соғып, құстар қайтып келді. Ағаштар бүршік атып, күн көзі көбірек күлімсірей бастады. Бір күні Аққала көктемнің жылы лебін сезіп, алаңдап кетті. Ол өзінің ери бастайтынын сезді де, балаларға қарап:

– Достарым, менің уақытым аяқталып келеді. Мен енді ұзақ тұра алмаймын, – деді.

Балалар қайғырды, бірақ олар Аққаланы жұбатып:

– Уайымдама, Аққала! Сен біздің жүрегімізде мәңгі қаласың. Келесі қыста қайта жасап, саған ораламыз! – деді.

Аққала балаларға күлімсіреп:

– Егер мен ерісем, менің суым шөптерге нәр болып, гүлдерді өсіруге көмектеседі. Сондықтан менің кетуім жаңа өмірдің басталуына себеп болады, – деп жауап берді.

Күндер өте Аққала біртіндеп еріп, кішкентай бұлақшаға айналды. Сол бұлақша көктемнің жасыл шөбі мен гүлдерін суарып, ауылды әдемі етті.

Ал келесі қыста балалар алаңға қайта жиналып, тағы бір әдемі Аққала жасапты. Олар сол күнді еске алып:

– Аққала ешқашан жоғалмайды. Ол біздің көктемге деген алғашқы сыйлығымыз! – депті.

Қорытынды

Мұнда Аққала табиғаттың айналымын түсініп, өмірдің жалғасуын қабылдайды. Бұл ертегі балаларға жыл мезгілдерінің маңыздылығын және әр нәрсенің өз уақыты бар екенін ұғындырады.