Еңбекпен тапқан тиын ертегісі

Біреудің ерке ұлы болыпты. Өзі жалқау екен. Сөйтсе де әкесі оны бағып-қағып, киіндіріп жүріпті. Ақыры кәрілік жеңіп, сырқаты күшейген қарт әйеліне айтыпты:

– Өмір бойы жинаған мүлкімді түгелдей басқа біреуге беремін. Ұлыма ештеңе қалдырмаймын. Ол – жалқау.

– Кешке дейін бір жерде бола тұр, – дейді ол баласына. – Қараңғы түскен соң үйге кел. Содан соң "Мынаны еңбегіме алған едім" деп әкеңе бер.

Баласы шешесінің айтқанын орындайды. Алтынды шал жанып жатқан пешке лақтырып жіберіп:

– Бұл сенің еңбектеніп тапқан ақшаң емес, – депті.

Ұлы жымиып күліпті де, түк демей шығып кетіпті.

Қулықтан ештеңе шықпайтынын білген анасы:

– Біз әкеңді алдай алмайтын көрінеміз, балам. Одан да ақшаны жұмыс істеп тап, – деп ақыл айтады.

Анасының тілін алып, бала бір апта жұмыс істейді. Тапқан тиынын әкесіне береді.

Қария тағы да алтынды отқа лақтырып жіберіп:

– Жоқ, бұл да өз еңбегіңмен тапқан ақша емес, – депті.

Оған ұлы шыдай алмай, шоқтан жалаңаш қолымен ақшаны суырып алады да:

– Әке, мен бұл тиынды апта бойы шаршап-шалдығып жүріп таптым. Сіз оны отқа тастайсыз. Мұныңыз қалай? – деп айқай салыпты.

Сонда әкесі тұрып:
– Бұл ақшаны шынында да өз еңбегіңмен тапқан екенсің, балам. Көзім жетті, – депті.