Үш торай ертегісі

Бұрынғы өткен заманда үш торай өмір сүріпті. Олардың бойлары да, түрлері де, тіпті құйрықтарына дейін бірдей болыпты. Аттарының өзі өте ұқсас: Ниф-Ниф, Нуф-Нуф, Наф-Наф.

Жаз бойы жасыл шөпте аунап, күнге қыздырынып, шалшықта рахаттанып жүріпті. Жаз өтіп, күз келеді. Күннің көзі бұрынғыдай қыздырмайды, ал сары орманның үстіне сұр бұлттар жиі үйіріле бастайды.

— Қыстың жайын ойлану керек, — деді Наф-Наф бауырларына. — Мен суықтан қалтырап тұрмын. Біз ауырып қалуымыз мүмкін. Бірлесіп үй салып, бірге қыстайық.

Бірақ ағалары жұмысты бастағылары келмеді. Жер қазып, тас тасығанша, одан да күздің соңғы жылы күндерінде аунап-қунап, асыр салып қалғанды жөн көрді.

— Үлгіреміз! Қысқа дейін әлі уақыт бар, ойнай тұрайық одан да, — деп Ниф-Ниф секіре жөнелді.
— Керек кезінде мен өзіме үй салып алам, — деді де Нуф-Нуф жерге жата кетті.
— Мен де, — деп қостады Ниф-Ниф.

— Өздерің біліңдер, мен сендерді күтпей-ақ, өзіме үй сала беремін, — деді Наф-Наф.

Күн суыта бастады. Ниф-Ниф пен Нуф-Нуф асығатын емес. Торайлар жұмыс жайлы ойлағылары да келмеді. Олар таңертеңнен кешке дейін ештеңе істемей, секіріп, аунап жүре берді. Күнде «ертең» деп уақыт өткізді.

Жол жиегіндегі шалшықтың бетіне мұз қата бастағанда ғана олар жұмысқа кірісті.

Ниф-Ниф ешкіммен ақылдаспастан, бір кеште сабаннан өзіне үй тұрғызып алды. Үйі өзіне сондай ұнады, ол қуанып әндете жөнелді:

— Жарты әлемді шарласаң да,
Мұндай үйді таппассың!

Ол жақын маңда бұтақтар мен жіңішке шыбықтардан үй тұрғызып жатқан Нуф-Нуфке келді. Нуф-Нуфтың да үйі тез дайын болды. Қуанған ол да әндете бастады:

— Менің үйім жап-жақсы, жап-жақсы,
Қорқынышты емес найзағай мен тамшы!

— Міне, сенің де үйің дайын болды. Енді екеуміздің қолымыз бос, жүр, Наф-Нафқа барайық. Оны көптен көрген жоқпыз, — деді Ниф-Ниф Нуф-Нуфке.

Ал Наф-Наф болса, тастарды тасыды, балшық езді. Сөйтіп, жаңбыр мен желден қорғанатын, жылы да мықты үй салып алды. Үйдің есігін еменнен жасап, оған берік тиек салды — қасқыр кіре алмасын деп.

Ниф-Ниф пен Нуф-Нуф ағасын көріп, айғайлай күлді:

— Сен не істеп жатырсың? Үй емес, бекініс сияқты ғой!

— Торайдың үйі өзіне бекініс болуы керек, — деді Наф-Наф сабырмен.

— Сен кіммен шайқаспақшысың? — деп келемеждеді олар.

Ал Наф-Наф жұмысын жалғастыра берді. Әндетіп те алды:

— Мен бәріңнен ақылдымын,
Үйді тастан қаладым.
Ешбір аң, ешбір аң
Менің үйге кіре алмайды!

— Бұл қандай аңды айтып тұр? — деп Ниф-Ниф, Нуф-Нуфтан сұрады.

— Мен қасқырды айтып тұрмын, — деді Наф-Наф.

— Бұл қасқырдан қорқады екен! Ал біз ешкімнен қорықпаймыз! — деп күліп, кете барды.

Олардың шуынан ағаш түбінде ұйықтап жатқан аш қасқыр оянып кетті.

— Бұл не шу? — деп қасқыр торайлар жүрген жаққа қарай жорта жөнелді.

— Қайдағы қасқыр? Біз оны тұмсығынан ұстап аламыз! — деп батырсынды торайлар. Олар қасқырды тек суреттен ғана көрген еді. Бірақ ағаштың тасасында тұрған тірі қасқырды көргенде қорқып кетті.

Қасқыр енді ұмтыла бергенде, торайлар шыңғырып қаша жөнелді. Әрқайсысы өз үйіне қарай жүгірді.

Ниф-Ниф үйіне жетіп, есігін жауып алды.

— Есігіңді аш, әйтпесе сындырамын! — деді қасқыр.

— Жоқ! — деді Ниф-Ниф. — Ашпаймын!

Қасқыр:

— Ф-ф-ф-у-у-у! — деп үш рет қатты үрлегенде, сабан үй қирап қалды. Ниф-Ниф жанұшыра қаша жөнелді. Тез арада Нуф-Нуфтың үйінің алдына жетіп, екеуі есікті жауып үлгерді.

Қасқырдың айғайы естілді:

— Мен сендерді жеймін!

Сосын ол:

— Мен шаршадым, үйге кеттім, — деп торайларды алдамақ болды.

— Естідің бе? Ол үйіне кетіпті! — деп торайлар қайтадан асыр салып ойнай бастады.

Алайда қасқыр қойдың терісін жамылып, есікті қақты:

— Мен кішкентай тоқтымын, табыннан адасып қалдым. Мені үйге кіргізіңдерші, — деп жалынды.

— Қойды кіргізсек, кіргізейік, — деп есікті аша бергенде, тісі ақсиған қасқырды көріп, есікті күштеп жауып алды.

Ашуланған қасқыр бар күшін салып, бес рет үрлегенде бұл үйдің де быт-шыты шықты.

Торайлар жан ұшыра Наф-Нафтың үйіне қарай қаша жөнелді. Ағасы есік ашып, оларды кіргізді. Екеуі ештеңе айтуға шамасы келместен төсектің астына тығылды. Наф-Наф бәрін айтқызбай-ақ түсінді. Есікті бекітіп, әндетіп орындыққа жайғасты.

Сол сәтте есік қағылды...

— Бұл кім? — деп сұрады Наф-Наф.

— Көп сөйлемей, аш есікті! — деді қасқыр ызамен.

— Ашпаймыз! — деді Наф-Наф нық дауыспен.

— А-а-а, солай ма?! Онда үшеуіңді де жеймін!

— Жеп көр! — деді Наф-Наф.

Қасқыр аузын ауаға толтырып, бар күшімен үрледі. Бірақ үй орнынан да қозғалмады. Ашуға булыққан қасқыр есікті жұлқылай бастады, алайда есік ашылмады. Ызаға булыққан қасқыр тасты тістерімен қыршыды, қабырғаны тырнады — бірақ түк шықпады. Тек тісін ауыртып, тырнағын майыстырды.

Сосын басын көтеріп жоғары қараса, пештің мұржасын көріп қалды.

— Мұржа арқылы үйге кіретін болдым! — деп қуанды қасқыр.

Ол ақырын мұржаның бойымен ішке түсе бастады. Ал ақылды Наф-Наф болса, пештегі қайнап тұрған қазанның қақпағын аша қойды.

— Хош келдің! — деді Наф-Наф, күйе жағылған пешке қарап.

Қасқыр мұржамен сырғып келіп, қайнап тұрған суға күмп етіп түсіп кетті. Оның жүні үрпиіп, көзі бақырайып, бақырған күйі келген ізімен орманға қарай қаша жөнелді.

Үш торай оның артынан мәз болып қарап тұрды.

Содан бері үш ағайынды — Наф-Наф, Ниф-Ниф және Нуф-Нуф — бір шатырдың астында тату-тәтті өмір сүріпті.