Лунтик пен Күннің сәулесі ертегісі

Бір күні Лунтик орманға серуенге шықты. Көктемнің шуағы төгіліп, барлығы жарқырап жатқан кез. Айналадағы табиғаттың әсемдігіне қарап, Лунтиктің көңілі жайланып, күлімсіреп кетті. Ол жолда достарын кездестіремін деп үміттеніп, өзен жағасындағы үлкен ағашқа қарай бет алды.

Жолда ол кенеттен бір кішкентай қоңызды байқап қалды. Қоңыз ұялып, ағаштың түбінде отырды. Лунтик оның неге мұңайып отырғанын сұрады.

– Сәлем, қоңыз, неге көңілсізсің? – деп сұрады Лунтик.

Қоңыз басын төмен салып, сыбырлап жауап берді:

– Күннің сәулесі жоғалып кетті, мен оны таба алмай отырмын. Ол менің қанаттарыма жан беретін еді, ал қазір қанаттарым әлсіз болып қалды.

Лунтик таңданып қалды. Ол күннің сәулесі жоғалып кеткенін ешқашан естіген емес. Ол дереу көмектесуге бел буды.

– Қоңыз досым, сен уайымдама. Мен саған күннің сәулесін табуға көмектесемін! – деп, Лунтик өзеннің бойымен жүре бастады.

Жолда ол Гусеничка мен Пчелкамен кездесті. Оларға қоңыздың жағдайын айтып берді. Достары да көмектесуге дайын болды.

– Мүмкін, күннің сәулесі бұлттардың артына тығылып қалған шығар, – деді Гусеничка. – Біздің жаққа қарай жүрсек, тауып қалуымыз мүмкін.

Үшеуі бірге орманның ең биік төбесіне көтерілді. Олар шыңға жеткенде, аспанға көз тастады. Күн жарқырап тұр, бірақ бір үлкен бұлт оның бір бөлігін жауып тұрды.

– Міне, көрдіңдер ме? Күннің сәулесі осы бұлттың астында тығылып қалған екен, – деді Пчелка.

Лунтик бұлтқа қарап:

– Бұлт, өтінемін, күннің сәулесін қайтадан жарқыратшы, – деді.

Бұлт күліп:

– Мен де біраз тынығып алайын деген едім. Бірақ сендердің мейірімділіктеріңді көріп, сендерге көмектесуге дайынмын, – деді де, бір жаққа қарай сырғып кетті.

Күннің сәулесі қайтадан жарқырап, бүкіл орманды нұрландырды. Лунтик пен оның достары қайтадан қоңызға оралды. Қоңыз күннің жылы сәулесін сезіп, қуанышпен қанаттарын жайып жіберді.

– Рақмет, достар! Мен қайтадан ұша аламын! – деді қоңыз шаттанып.

Лунтик пен оның достары қоңыздың ұшып бара жатқанын көріп, бір-біріне күлімсіреп қарады.

– Әрқашан көмек беруге дайын болайық, өйткені достарымыздың қуанышы біздің де қуанышымыз, – деді Лунтик.

Осылайша, Лунтик пен оның достары күннің астында бақытты серуендерін жалғастырды. Ормандағы тіршілік қайтадан жанданып, барлығы бір-біріне қолдау көрсету арқылы бақытқа бөленді.

Бұл оқиға Лунтик пен оның достарының тағы бір керемет күнін қорытындылады, ал олар жаңа қызықтарға толы күндерді асыға күтті.